Callie Hart interview – Van self-publishing tot bestseller auteur

Elke auteur bewandelt een eigen pad in zijn of haar carrière. Niet iedereen is meteen succesvol en niet iedereen raakt bekend bij een groot publiek. Maar als je als schrijver succes hebt, kun je wel vaak tenminste één eigenschap aanwijzen die van grote invloed is geweest: doorzettingsvermogen. En dat geldt zeker voor de Amerikaanse auteur Callie Hart. Zij was in Nederland om haar nieuwe boek Quicksilver te promoten en Jeroen mocht haar in Amsterdam spreken. Lees in zijn Callie Hart interview hoe deze enthousiaste auteur jarenlang haar werk in eigen beheer uitgaf, tot ze door het succes van Quicksilver de samenwerking met uitgeverijen opzocht! 

Lees ook Helmies Quicksilver recensie. 

De Amerikaanse auteur Callie Hart heeft al vele – vooral dark romance – boeken op haar naam staan. Die heeft ze allemaal in eigen beheer uitgegeven, maar voor het onlangs verschenen Quicksilver, het eerste boek in de Fae & Alchemie-serie, heeft ze toch uitgevers in de hand genomen om de enorme populariteit van het verhaal in goede banen te leiden. In Nederland wordt Quicksilver in een prachtige uitvoering uitgegeven door Boekerij. En we zijn inmiddels gewend dat de uitgever haar auteurs ook graag naar Nederland haalt.

Dus toen Callie Hart naar Amsterdam zou komen en we uitgenodigd werden om haar te spreken in het mooie Ambassade Hotel, grepen we die kans meteen. Niet alleen omdat Helmie het boek gelezen heeft en er een recensie van schreef, maar vooral ook om Callie te leren kennen en naar haar werk en carrière te vragen. Want hoe zet je als schrijver door als je geen uitgever kan vinden en besluit je werk zelf te publiceren? Wat komt daarbij kijken? En wat is ervoor nodig om in een ander genre te schrijven, als jouw lezers gewend zijn aan een bepaald soort verhalen dat je schrijft? In het nu volgende interview vertelt Callie er openhartig over!

Callie Hart interview

– Het is geweldig je hier in Amsterdam te mogen spreken. Heb je een druk schema?

Ja, het is echt een achtbaan. Ik ben in het Verenigd Koninkrijk geweest, in de VS en nu ben ik een paar dagen hier. Daarna ga ik één dag naar België, reis dan terug naar het VK om vervolgens weer naar huis te gaan in Amerika. Ik kom mezelf straks onderweg weer tegen.

– Voel je je een rockster?

Ik ben vooral moe! Zij feesten meer dan ik, denk ik. Ik probeer het tempo bij te houden, maar ik voel me vooral gezegend en dankbaar. Het is geweldig om mensen te ontmoeten en over boeken te praten.

– Heb je al tijd gevonden om Amsterdam te bekijken?

Ik kwam gisteravond na negen uur aan. Het was al donker en ik ging meteen naar mijn kamer om te werken. Vandaag heb ik het hotel nog niet verlaten, dus ik wacht op een pauze om de gebouwen hierbuiten te zien. Het is prachtig. Ik ben nog nooit eerder in Amsterdam geweest.

– Die vraag stelde ik omdat ik las dat je geïnspireerd wordt door je omgeving, de steden en landen die je bezoekt. Ik vroeg me af wat Amsterdam jou zou inspireren om te schrijven.

Tot nu toe heb ik alleen het uitzicht uit het raam gezien en ik vind de architectuur mooi. De gebouwen zijn prachtig en ik hou van de grachten hier. Het lijkt me leuk om een soort dark academia-verhaal te schrijven dat zich afspeelt in een stad als deze. Maar dan met magie. Hoe deze bouwstijl heet weet ik niet precies, maar ik hou van die grote, stadhuisachtige gebouwen. Ik zie mezelf hier wel een gaaf verhaal schrijven waarin de Amsterdamse sfeer voorkomt. Ik zou hier graag willen wonen. Het geeft me een Edgar Allan Poe-gevoel. Het is bijna een gotisch gevoel.

– Wat heeft je geïnspireerd om Quicksilver te schrijven? Waar moeten we heen om jouw invloeden voor dat verhaal te zien?

Het begin van het boek speelt zich af in een nogal wanhopige situatie. In een soort woestijnstad waar water heel schaars is. Ik ben ooit een tijdje in Abu Dhabi geweest. Het is zo’n beklemmende omgeving. Heel kaal, maar op een bepaalde manier ook prachtig. Dat heeft indruk op me gemaakt. Maar het grootste deel van het boek speelt zich af in een winterachtig bosgebied. Ik ben een fervent skiër en heb jarenlang in skigebieden gewoond. Dat is zeker van invloed geweest. Ik hou van buiten zijn, wandelen in de sneeuw – dat is altijd al een passie van me geweest.

Maar de gebouwen in het boek zijn heel fantasierijk. Het zijn prachtige gotische paleizen. Denk bijvoorbeeld aan de Notre Dame, die adoreer ik. En de Gaudí-kathedraal – dat soort invloeden. In het boek vind je locaties die doen denken aan Londen en in het tweede boek herken je Parijs. Ik vind het leuk om stukjes van plekken waar ik geweest ben in een verhaal te verwerken. Maar het meeste is natuurlijk verzonnen.

– Is Quicksilver je eerste fantasyroman?

Het is de eerste “fantasy romantasy” die ik schreef. Maar ik heb eerder young adult dystopische verhalen geschreven en ook paranormale romance. Dus dat soort worldbuilding is niet helemaal nieuw voor me. Maar het is wel mijn favoriete genre om in te schrijven en ik heb er lang op gewacht om weer iets te schrijven waarbij ik mijn creativiteit kan botvieren op een eigen wereld.

De afgelopen tien jaar schreef ik vooral dark romance of hedendaagse verhalen. De meeste boeken die ik heb geschreven hebben een gotisch tintje, vooral wat de setting betreft. Denk aan kostscholen – groots, mooi, maar ook een beetje eng en griezelig.

– Meer zoals Gormenghast dan Harry Potter?

Ja, precies! Ik hou van Gormenghast.

– Dus het was niet zo’n grote stap voor je om een fantasy verhaal te schrijven, gezien wat je eerder gedaan hebt?

Nee, totaal niet. En dit verhaal speelde zich ook al jaren af in mijn hoofd. Dus ik had eigenlijk al jaren lang gevisualiseerd hoe die plekken eruitzien. Hoe iedereen beïnvloed wordt door de omgeving. Ik hoop dat lezers merken dat ik veel moeite heb gestoken in de wereld en locaties – die moesten aanvoelen als een personage op zich. Een puzzelstuk van het verhaal.

– Wat maakte dit het juiste moment om de roman te schrijven?

Als ik er nu op terugkijk, voelt het als een totaal ander leven. Ik zat in een moeilijke periode, met een schrijversblok. Ik was ook een beetje zat van wat ik schreef. Niet omdat ik het niet leuk vond, maar omdat ik al tien jaar lang hetzelfde genre schreef: dark romance, veertien boeken lang. Ik was een beetje opgebrand.

Quicksilver was mijn redding, mijn sprong in het diepe. Ik gaf mezelf toestemming om eindelijk het boek te schrijven dat ik al zo lang wilde maken. En dat wakkerde mijn passie voor schrijven weer aan. Dat had ik echt nodig. Ik moest het schrijven, anders zou ik helemaal niks meer kunnen schrijven. En zelfs als Quicksilver geen succes was geweest, dan nog zou ik ontzettend blij zijn dat ik het gedaan heb. Toen ik begon dat verhaal te schrijven, voelde ik pure vreugde – iets wat ik al lang niet meer had gevoeld.

– Moest je je uitgever overtuigen om het boek te publiceren, of was er ruimte voor jouw passieproject?

Ik gaf mezelf toestemming! Ik was mijn eigen uitgever – ik publiceerde alles zelf. Tot aan Quicksilver heb ik mijn hele carrière zelf gepubliceerd. Ik had geluk: het ging goed. Quicksilver bracht ik ook eerst zelf uit, maar het boek vond moeilijk een publiek, omdat mijn lezers vooral dark romance verwachtten. Dus ik moest het over een andere boeg gooien, een nieuw lezerspubliek vinden. Dat duurde even, maar toen begon het boek op gang te komen.

En toen kon ik de distributie niet meer aan. Mijn huis veranderde in een distributiecentrum, vol pallets met boeken, dozen en verpakkingsmateriaal. Mijn honden raakten verdwaald in het inpakpapier. Toen wist ik: dit red ik niet meer alleen. Gelukkig begonnen uitgeverijen me te mailen met de vraag of ze het boek mochten uitgeven. Dat was het moment waarop ik besloot om met hen in zee te gaan. En dat heeft goed uitgepakt.

– Heeft het ook te maken met de tijdsgeest? Dat het nu een goed moment is voor dit soort verhalen? Fae-verhalen zijn momenteel erg populair, zoals de boeken van Holly Black.

Zeker. Er is altijd periode om het ijzer te smeden zolang het heet is. Verschillende tropes – verhaalthema’s – hebben een tijd waarin ze populair zijn. Eerst was dat dark romance, toen maffia en motorclubs. Ik heb geluk dat romantasy nu populair is. Het is een enorm genre en er zijn zoveel geweldige boeken. Het draait allemaal om timing – en geluk.

– Heb je advies voor schrijvers die zich nu in dezelfde situatie bevinden als jij destijds? Dat ze geen uitgever kunnen vinden en besluiten om zelf te publiceren?

Je moet vooral de moed hebben om het te doen. Het is eng. Er zijn zoveel variabelen en je weet nooit of je de juiste keuze maakt. Het is moeilijk om te bepalen wat succesvol is en wat niet. Alles is een leerproces. Het is zwaar om ermee door te gaan in het begin, want het is hartverscheurend om al je tijd aan een project te besteden dat misschien geen succes wordt. En dan denk je: “moet ik wel blijven doorgaan?”

Mijn opa zei altijd: “Je kunt alleen falen als je opgeeft.” Die uitspraak is me altijd bijgebleven. Dus ik ging door tot ik slaagde. Maar er zijn veel momenten in mijn carrière geweest waarbij ik dacht: “dit is succes – en dit is falen. Hoe leer ik hiervan?” Alles is een leerproces. En ik ben ook gewoon koppig. Je moet koppig zijn om dit werk te doen. Zoals met elk creatief beroep. Gewoon weigeren om op te geven. Je gaat momenten krijgen waarop alles tegenzit. Maar er zijn ook prachtige momenten waarop alles op z’n plek valt.

– Terug naar Quicksilver. Hoeveel dark romance zit er in het boek? Als je kijkt naar de hoofdpersonen, dan is het duidelijk dat jij het verhaal geschreven hebt. Het is best een duister boek. Wat is het verschil tussen je werk vóór en na Quicksilver?

Niet veel! Er zit behoorlijk wat overlap in. Er zijn nog steeds grafisch geweld, seksuele content, donkere thema’s en duistere verhaallijnen. Alle thema’s en sfeer zijn op-het-randje, zoals je ook van mijn andere boeken kent. Ik hou ervan om dat soort verhalen te schrijven. Het zou heel moeilijk voor me zijn om iets luchtigs en vrolijks te schrijven. Ik denk niet dat ik weet hoe dat moet!

Als ik ga zitten schrijven, dan komt dit eruit. Geen idee wat dat over mij zegt – helaas!

– Moet je mensen overtuigen van het geweld in je boeken? Denken ze misschien dat het niet past bij fantasy verhalen? Ik geloof dat het boek hier in Nederland voor 17+ is uitgegeven.

Dat is terecht. Ik zou het niet aanraden voor jongere lezers. Daarbij probeer ik ook altijd heel duidelijk te zijn over de inhoud van mijn boeken. Ik wil dat lezers weten waar ze aan beginnen. Ik geef waarschuwingen bij al mijn projecten. Dan is het aan de lezer. Iedereen is anders, zolang je maar wel weet wat je mag verwachten als je een boek koopt.

Ik vind dat boeken niet gecensureerd moeten worden. Lezers zijn slim genoeg om te beslissen wat ze willen lezen. Dat moet gewoon kunnen – laten we vertrouwen hebben in de lezers én de schrijvers.

– Heb je soms het gevoel dat je te ver gaat tijdens het schrijven? Of weet je precies waar de grens ligt?

Ik schrijf nooit iets waarvan ik zelf denk dat het “te ver” gaat. Of het nu om geweld of seks gaat. Ik weet waar mijn grens ligt. Ik zit meestal op een zes-en-een-half op de schaal van “hoe ver mag het gaan?”. Dat is mijn persoonlijke limiet.

Maar ik ken schrijvers die van gore en horror houden – echt bloederige, enge dingen. En dat is prima voor hen. Als mensen dat willen lezen, dan lezen ze dat. Er is voor alles een publiek. Je hebt gewoon gezond verstand nodig. Mensen die voor anderen willen bepalen wat wel en niet kan heb ik nooit begrepen.

– Dus, al de ideeën die je de afgelopen jaren had voor Quicksilver – waren dat vooral locaties? Steden? Of ook personages?

Vooral personages. Kingfisher en Saeris, de twee hoofdpersonen. Maar ook Carrion, een belangrijke bijfiguur. Ik vond het geweldig om hem te schrijven. Voor mij begint elk verhaal met de personages. Zij zijn de basis. De wereld wordt rondom hen gebouwd. Wie zij zijn, beïnvloedt de wereld. Hun krachten en zwaktes botsen met elkaar.

– Hebben de personages je verrast met de richting die ze opgingen?

Kingfisher wel. In boek één houdt hij veel voor zichzelf. Hij heeft veel geheimen. Normaal schrijf ik altijd vanuit twee perspectieven, zowel die van de man als de vrouw. Ik hou ervan om het innerlijk van de mannelijke hoofdpersoon te laten zien.

Maar dat kon nu niet, omdat hij te veel geheimen had – dat zou alles verklappen. Dus het was heel leuk om manieren te bedenken om zijn persoonlijkheid langzaam te onthullen zonder zijn geheimen prijs te geven. Zo leerde ik hem zelf ook steeds beter kennen. En in boek twee krijg je veel meer lagen van hem te zien.

– Heb je het plot van tevoren helemaal uitgewerkt? Of verandert dat op basis van wat de personages doen?

Een beetje van beide. Voor Quicksilver was ik totaal geen planner. Ik wist ongeveer wat er moest gebeuren, maar werkte niks gedetailleerd uit. Maar omdat de wereld van Quicksilver zo groot is en er zoveel personages zijn, moest ik het wel vooraf plannen.

Dat was eigenlijk best leuk. Normaal had ik daar een hekel aan, maar nu vond ik het leuk. Natuurlijk blijft er altijd ruimte om te ontdekken. Als ik eenmaal aan het schrijven ben, en ik zit echt in het hoofd van een personage, dan gebeuren er dingen waar ik geen rekening mee had gehouden. Dan zie je waar het verhaal naartoe gaat en dat is ook een avontuur voor mij.

– Hoe ziet een schrijfdag er voor jou uit?

Ik woon samen met mijn vriend en twee honden. Vroeger schreef ik ’s nachts – vanaf tien uur ’s avonds tot diep in de nacht. Maar dat red ik nu niet meer. Ik lig tegenwoordig om half tien in bed. Die lange nachten liggen ver achter me.

Nu sta ik om zes uur op, doe een korte workout om mijn bloed te laten stromen en ga dan meteen aan het werk. Even buiten wandelen voor frisse lucht, waarna ik probeer minstens 4000 woorden per dag te schrijven. Meestal schrijf ik van acht tot twaalf. De middag hou ik vrij voor marketing, social media en mailtjes. Niet zo spannend dus. Ik probeer het creatieve werk altijd ’s ochtends te doen, want dan ben ik op mijn scherpst en ben ik gemotiveerd om te schrijven.

Maar soms zit ik in zo’n flow dat ik niet wil stoppen. Dan schrijf ik weleens 10.000 woorden op een dag. Maar dat doe ik niet vaak, want de volgende dag ben ik dan compleet uitgeput. Het is lastig om daar een balans in te vinden, wat het beste werkt voor jou. Ik ben erachter gekomen dat als ik mijn schrijfwerk laat liggen tot de middag, ik het niet meer doe. Ik ben een uitsteller.

– Dwing je jezelf om te schrijven op dagen dat het niet vanzelf gaat?

Zeker. Het is mijn werk, dus ik moet wel. Meestal als ik eenmaal begin, gaat het goed. Maar sommige dagen heb je gewoon geen zin. Dan probeer ik in elk geval íéts te doen. Als ik mezelf kan overhalen om bijvoorbeeld één pagina te schrijven, dan is dat vaak genoeg om door die blokkade heen te breken. Dan word ik enthousiast en wil ik verder.

Een dagelijks ritme is belangrijk voor mij. Net als veel anderen heb ik ADHD, dus ik heb echt structuur nodig – anders word ik compleet chaotisch.

– Laten de honden je met rust als je schrijft?

Nee! Mijn miniteckel Cooper is heel angstig en wil graag op schoot zitten als ik schrijf. Dat is prima, dan zorgt hij niet voor problemen. Maar we hebben net een puppy erbij, een terriër. Hij is super schattig, maar compleet gek. Hij springt overal op. Het is meestal chaos. Maar wel leuke chaos.

– Wat staat er nu op de planning? Hoeveel boeken komen er in de Fae & Alchemie-serie?

Er komen in elk geval drie boeken. Maar ik zou heel graag wat spin-offs schrijven over de andere personages. De lezers willen graag een boek over Carrion. We zien wel of ik dat mag doen. Idealiter worden het vijf boeken. Er is nog zoveel verhaal over. De verhaallijn van de hoofdpersonages zou kunnen eindigen in boek drie. Daarna kunnen we doorgaan met andere personages. De wereld die ik in mijn hoofd heb, leent zich daar perfect voor.

– Ik hoop dat dat lukt. En ik denk dat je het toch wel zou doen, zelfs als het “niet mag”.

Zeker! Dan doe ik het voor mezelf. Voor de liefde voor het schrijven.

– Heel erg bedankt!

Graag gedaan!

De Fae & Alchemie serie

Wil je meer interviews lezen na dit Callie Hart interview? Ga naar onze Interviews!

Callie Hart interview: © 2025-2025 Modern Myths