Superheldenverhalen zijn vaak duidelijke vertellingen over de zwart-witstrijd tussen het goede en het kwade. Brightburn probeert hier in het begin een nuance in aan te brengen, maar schakelt toch te snel en gemakkelijk naar het echte doel: lol hebben met superkrachten in een horror-setting.
LET OP: dit artikel bevat spoilers voor het verhaal in Brightburn. Heb je de film nog niet gezien, ga hem dan eerst kijken en kom dan terug om over de insteek van deze super‘helden’film te discussiëren.
Een populaire vraag die superheldenfans elkaar regelmatig stellen is: “Wat als?” Wat als Peter Parker de boef die zijn oom Ben neerschoot wel had tegengehouden? Wat als Rick Jones degene was die Bruce Banner van de Gammabom redde, in plaats van andersom? Wat als enkel de moeder van Bruce Wayne werd neergeschoten en zijn vader niet? Ook de schrijvers van comics – zelf de grootste superheldenfans – houden zich met deze alternatieve verhaallijnen bezig. Bij Marvel vind je deze alternatieve verhaallijnen terug in series als What if…? en bij DC worden ze gelabeld als Elseworlds. Veel van deze strips zijn de moeite waard, omdat ze juist door af te wijken van de klassieke verhaallijnen, de kracht van de originele verhalen benadrukken.
Wat als Superman een schurk werd?
Ook Brightburn kun je terugleiden naar een ‘Wat als?’-vraag. In dit geval: ‘Wat als Superman besluit zijn krachten niet aan te wenden voor het goede, maar een superschurk wordt?’ Ben je filmliefhebber die geen comics leest, dan kun je je er wat bij voorstellen als je Batman v. Superman: Dawn of Justice en Justice League van regisseur Zack Snyder gezien hebt. Ook in die films voel je de dreiging van een onkwetsbaar supermens die waarschijnlijk niet te stoppen is als hij besluit zich niet langer voor de mensheid in te zetten. Brightburn neemt dat benauwende element en bouwt er een vermakelijke horrorfilm omheen die helaas inhoudelijk leeg blijft en daardoor te kort aanvoelt.
Brandon Breyer: anders en gepest
Brandon Breyer is een buitenbeentje. Hij is erg slim en wordt daarom gepest op school. Brandon (indringend gespeeld door Jackson A. Dunn (Avengers: Endgame, Shameless) heeft het gevoel dat hij anders is en ondanks de liefde van zijn adoptieouders, Tori (Elizabeth Banks (The Hunger Games)) en Kyle (David Denman (Outcast)), vervreemdt Brandon van zijn omgeving. Langzamerhand merkt hij dat hij inderdaad anders is: niets kan hem deren, zijn kracht is bovenmenselijk en hij kan vliegen. Dan komt hij erachter dat zijn ouders hem jaren geleden gevonden hadden in het bos, in het wrak van een neergestort ruimteschip. Hoewel Tori zielsveel van hem houdt en hem probeert duidelijk te maken dat hij met een speciale reden bij hen terechtgekomen is – en hij daarom zelf ook heel speciaal is -, voelt Brandon vooral woede en eenzaamheid.
Daar zit hem de ‘Wat als?’. Brandon Breyer is geen Clark Kent en Brightburn is geen Smallville. Verwacht echter geen diepgravende psychologische inzichten in de gedachtegang van een gepeste tiener met superkrachten; de film maakt zich er makkelijk vanaf in hoe Brandon van schuchtere jongen tot levensgevaarlijke psychopaat verandert. Al snel wordt Brightburn een splatterhorror met de daarbij verplichte over-the-top bloederigheid en geweld. Die scènes zijn bijzonder griezelig en goed gemaakt, maar soms dus onnodig overdreven.
Brightburn: gemiste supernature versus nurture kans
Na anderhalf uur is de film al afgelopen. Misschien zijn we door de lange Marvel- en DC-superheldenfilms van de laatste jaren te verwend geraakt, maar Brightburn mist iets. De omslag van Brandon gaat te snel en ook de manier waarop zijn ouders hiermee omgaan, mist nuance. Zoals gezegd had er meer psychologische filosofie in mogen zitten, meer menselijkheid. Nu voelt de film vooral aan als een korte ontstaansgeschiedenis van een superschurk, die later in een uitgebreid – of zelfs ander – verhaal nog tot zijn recht moet komen.
Brightburn is geproduceerd door James Gunn (Guardians of the Galaxy, Slither) en geschreven door Brian (zijn broer) en Mark Gunn (zijn neef). De regie is van David Yarovesky. De kwaliteit van de film is prima en de horror is vermakelijk, maar je blijft achter met een gevoel dat er meer mogelijk was geweest. Zelfs als je niet bekend bent met allerlei ‘Wat als?’-verhalen zoals Superman: Red Son (wat als Kal-El in Rusland was neergekomen?), Superman: True Brit van John Cleese (wat als Clark Kent in Engeland opgegroeid zou zijn?) of de eerder genoemde Zack Snyder-supermanelementen, mis je een uitgebreidere ‘nature versus nurture’-insteek. Dit vraagstuk over het verschil tussen een aangeboren of aangeleerde persoonlijkheid had Brightburn de nodige diepgang kunnen geven. Nu blijft de film een leuke, maar oppervlakkige horror over superkracht als ongeremd kwaad, die verder niet opvalt tussen de andere huidige films in het genre.
Brightburn draait nu in de bioscoop.
Meer Modern Myths recensies vind je hier.
Reactie plaatsen