Roald Dahl’s The Witches recensie – Verrassend griezelig heksenverhaal

De verhalen van Roald Dahl zijn legendarisch. Veel van zijn boeken zijn verfilmd, maar nog niet allemaal. Zo is er een filmversie van De Griezels in de maak. Sommige verfilmingen zijn echter blijkbaar alweer toe aan een remake. Na de geweldige film uit 1990 – inderdaad alweer 30 jaar geleden – komt er nu namelijk een nieuwe, Amerikaanse versie in de bioscoop: Roald Dahl’s The Witches. En ja, deze nieuwe versie van regisseur Robert Zemeckis (Back to the Future) wist Jeroen te betoveren. Lees in zijn Roald Dahl’s The Witches recensie hoe de heksen hem, net als in zijn jeugd, opnieuw nachtmerries weten te bezorgen. 

De boeken van de Britse schrijver Roald Dahl maakten een groot deel uit van mijn jeugd. Met De Griezels, De GVR en De Heksen liet hij mij zien dat kinderboeken ook op een subtiele manier griezelig kunnen zijn en dat niet alle verhalen helemaal goed af hoeven te lopen. De vaak wat sadistische, fantastische elementen van zijn werk spraken me enorm aan.

Het verfilmen van deze klassieke verhalen is dan ook best lastig en zeker in het geval van Roald Dahl’s The Witches is dat dubbel onmogelijk, omdat er in 1990 al een geweldige versie uitkwam. Deze bevatte Anjelica Huston (The Addams Family) als opperheks en Rowan Atkinson (Johnny English, Blackadder) als hotelmanager meneer Stringer. Hoe kan een nieuwe versie – en dan nog wel eentje met een Amerikaanse insteek – hier in hemelsnaam tegenop?

Modern toverdrankje met klassieke elementen

Om die vraag meteen te beantwoorden: dat is gelukt. Warner Bros heeft het voor elkaar gekregen om een moderne versie van De Heksen te maken. Een film met een frisse, nieuwe insteek zonder de geest van Roald Dahl geweld aan te doen. De ingrediënten voor het toverdrankje van Roald Dahl’s The Witches zijn dan ook met zorg gekozen: regisseur Robert Zemeckis (Back to the Future, Forrest Gump) maakt er een visueel spektakel van en schuwt daarbij geen horror-elementen. Hij werkt met een verhaal dat mede geschreven is door Guillermo del Toro (Pan’s Labyrinth, The Shape of Water), die ook bekend staat om zijn spookverhalen. Dan is er Octavia Spencer (Ma), de oma die de jonge held (Jahzir Bruno) helpt om de opperheks te verslaan. En de opperheks zelf wordt op grandioze wijze vertolkt door Anne Hathaway (The Dark Knight Rises, Alice in Wonderland). Al deze personen hebben zichtbaar veel lol gehad met het maken van de film en ook hier bekroop me datzelfde gevoel als in mijn jeugd: deze “kinderfilm” is bedoeld om te griezelen.

Roald Dahl’s The Witches recensie – Voodoo

Het verhaal speelt zich af in het Alabama van 1968. De jonge held verliest zijn ouders in een auto-ongeluk en zijn oma (Spencer) vangt hem op. Met veel liefde, maïsbrood, soul muziek en doorzettingsvermogen weet zij de held uit zijn sombere, duistere gemoedstoestand te halen. Maar de echte duistere periode in zijn leven moet nog komen. De held ontmoet op een dag in de kruidenierswinkel een mysterieuze vrouw die hem een toffee aanbiedt. Zij straalt gevaar uit en geeft je de voodoorillingen. De vrouw blijkt een heks te zijn en de held krijgt van zijn oma te horen dat ook zij in haar jeugd met deze monsters te maken kreeg.

In dit gedeelte van de film is het grootste (en enige) minpunt van de film meteen duidelijk: de CGI is belabberd. De speciale effecten die de transformaties van de slachtoffers van de heksen verbeeldt, is te tekenfilmachtig en smelt niet goed samen met de rest van het beeld. Dat is erg jammer, maar de rest van de film zorgt dat je dit voor lief neemt.

Schoonheid als schil

De setting in het Amerika van 1968 werkt goed. De hoofdrolspelers en de diversiteit aan cultuur van de heksen is niet storend. Sterker nog, de voodoo-insteek die het verhaal hierdoor krijgt is een aanvulling op het boek, waarin duidelijk wordt dat heksen over de hele wereld te vinden zijn. De heksen zelf stralen iets tastbaar dreigends uit, wat Anne Hathaway op een heerlijke wijze weet over te brengen. Je zou denken dat zij veel te knap is voor die rol en de aura mist die Anjelica Huston van nature heeft om een geloofwaardige heks neer te zetten.

Maar de schoonheid van Hathaways opperheks is een duidelijke schil, een vermomming die ze aflegt zodra niemand kijkt. Je ziet de kwaadaardigheid onder haar perfecte make-up, je voelt de zweren en de jeuk onder haar pruik. In haar overdadig rollende Slavische accent zit een tastbare dreiging. Deze opperheks lijkt graaf Dracula rauw te lusten. Als ze je ruikt en achter je aankomt, dan is er geen ontkomen aan. Roald Dahl’s The Witches is geschikt vanaf 9 jaar en ouder, maar ik had deze film op die leeftijd niet moeten zien. Als de opperheks haar ware gedaante toont, heeft ze een mond als Pennywise de dansende clown uit IT en klauwen waar je nachtmerries van krijgt. Ook hier is de CGI overdreven, maar Hathaway zorgt dat het werkt.

Roald Dahl’s The Witches recensie – Toch nog Brits

Om aan de heks uit de kruidenierswinkel te ontkomen, gaan de held en zijn oma naar een schitterend hotel. Kenners van het verhaal weten wat hen daar te wachten staat, dus daar wijden we verder niet over uit. Hotelmanager Stringer wordt in deze versie gespeeld door Stanley Tucci (The Hunger Games). Hij is natuurlijk geen Rowan Atkinson, maar in deze Amerikaanse versie hoeft dat ook niet. De Engelse stijfheid en humor zit trouwens wel in de film, door het gezin Jenkins. Niet alleen zoon Bruno is een typisch verwend Engels knaapje, zijn ouders belichamen het scherpe contrast tussen Engeland en Amerika. Hierdoor krijgt deze versie van De Heksen toch nog iets Brits met zich mee.

Echt De Heksen

Al de elementen die ik noemde, zorgen ervoor dat Roald Dahl’s The Witches echt aanvoelt als De Heksen. Daarbij wordt ook gebruik gemaakt van zinnen die rechtstreeks uit het boek komen en zie je elementen van het tekenwerk van Quentin Blake, de illustrator die met Dahl samenwerkte aan onder andere De Heksen, De Griezels en De GVR. Het zorgt er allemaal voor dat de liefde voor het boek van de film afstraalt. Dit is een echt Roald Dahl verhaal. Misschien een wat moderner verhaal, met zeker iets teveel overdadige CGI en plotelementen die niet echt afgerond worden (zoals de gezondheid van oma). Maar wel een verhaal dat aan alle kanten doorspekt is van de hekserij waar je als kind ’s nachts wakker van lag.

Roald Dahl’s The Witches recensie – Afgrijselijk zoals het hoort

Roald Dahl’s The Witches is gewoon een hele leuke film. Zeker in deze dagen waarin we niet zoveel mogen. Rond de feestdagen is het een genot om dit verhaal op het grote scherm te mogen zien. En dat waar het om draait – de heksen zelf – zijn de sterren van het geheel. Wacht maar af wat je te zien krijgt als het meesterplan van de held en zijn oma in werking treedt. De lelijke heksen blijken nog afgrijselijker te kunnen worden. Maar genoeg gejubeld. Als je je neus ophaalt bij het zien van de trailer van deze film, geloof me, die doet de film zelf geen eer aan. Ben je fan van Roald Dahl en heb je in je jeugd net zo gegriezeld van De Heksen als ik, blijf dan niet lanterfanten en ga deze versie zien. Roald Dahl’s The Witches is echt zeer de moeite waard. Het lijkt wel hekserij!

P.s. ik ga nog even verder met uitzoeken welk nummer van Action Comics er in het hotel op tafel ligt. De details in deze film zijn ook niet te versmaden.

Roald Dahl’s The Witches draait vanaf 25 november in de bioscoop. Bekijk hier de trailer:

Titel: Roald Dahl’s The Witches
Regisseur: Robert Zemeckis
Acteurs: Octavia Spencer, Jahzir Bruno, Chris Rock
Distributeur: Warner Bros
Genre: Fantasy

Lees meer Modern Myths-recensies!