Zoals Renfield al zegt in de onlangs verschenen film die zijn naam draagt: Dracula wordt verslagen, dan is er een transitieperiode en dan keert de onsterfelijke vampier weer terug. En zo gaat dat ook in het echte leven: na een rustige periode verschijnen er ineens weer allerlei Dracula-verhalen in verschillende media. En zo blijft deze beroemde horrorgraaf onsterfelijk. Lees in onze The Last Voyage of the Demeter recensie wat deze nieuwe bioscoopfilm van regisseur André Øvredal (Trollhunter) aan de legende toevoegt!
Meer weten over Bram Stoker en Dracula? Lees Daniels Dracul recensie met achtergronden.
Graaf Dracula is sinds zijn eerste verschijning in de briefroman Dracula van Bram Stoker in 1897 nooit meer uit de popcultuur verdwenen. Talloze boeken, films, series, strips, spellen en andere media vertellen over deze onsterfelijke vampier, herinterpreteren hem of leveren spin-offs. Iedereen kent het bloedzuigende monster dan ook, zelfs als je niets over hem gelezen of gezien hebt. The Last Voyage of the Demeter is wat dat betreft prima getimed, want nog geen week geleden weidde Daniel in zijn Dracul recensie uit over Bram Stoker en zijn onsterfelijke creatie.
Dat maakt mijn handen vrij om me enkel te richten op de verdoemde reis van het schip de Demeter. In de roman van Stoker wordt kort aandacht geschonken aan dit schip dat in 1897 (knipoog) vanuit de regio Walachije in Roemenië naar het havenstadje Whitbey in Engeland vaart. Aan boord bevinden zich vijftig houten kratten met daarop een verontrustend logo gebrand…
Van trollen naar vampiers
Ben je bekend met het Dracula-verhaal, dan weet je wat er in die mysterieuze kisten zit. De bemanning van de Demeter gaat daar helaas ook achter komen en die voorkennis zorgt voor een deel voor de spanning. De rest daarvoor moet afkomen van de acteurs en het verhaal dat de Noorse filmmaker André Øvredal wil vertellen. En met een monsterlegende van meer dan 125 jaar oud, moet je van goeden huize komen wil je nog een originele insteek weten te vinden.
Nu ben ik groot liefhebber van Øvredals briljante monsterfilm Trollhunter. Een groepje studenten maakt daarin een documentaire over mysterieuze slachtpartijen die waarschijnlijk de schuld van een beer zijn. Al snel komen ze er echter achter dat de Noordse trollenlegendes op waarheid berust zijn en volgen ze een trollenjager die op deze lugubere sprookjesfiguren jaagt. Ook Scary Stories to Tell in the Dark is van deze regisseur die moeiteloos passende duistere settings voor zijn verhalen weet te creëren.
The Last Voyage of the Demeter recensie – Wanneer de nacht valt…
Met de sfeer in The Last Voyage of the Demeter zit het dan ook zeer goed. Telkens als de nacht valt tijdens de overtocht die het schip maakt, voel je de drukkende sfeer aan boord toenemen. De mist komt elke nacht opzetten en steeds neemt het aantal slachtoffers toe. Meer en meer raakt de bemanning in paniek en je haalt net zo opgelucht adem als zij zodra de zon weer opkomt. In de wetenschap dat de volgende avond de ellende weer van voor af aan begint.
Het schip de Demeter is hierbij haast een personage op zich. Het prachtige, authentieke schip heeft betere tijden gekend en is getekend door de vele reizen die het gemaakt heeft. Ook de bemanning is gepokt en gemazeld en kijkt ernaar uit af te zwaaien in Whitbey. Alles piept en kraakt, drupt en zweet. Als in die claustrofobisch duistere omgeving het monster ronddwaalt, weet je opeens waar dat alles je aan doet denken: Alien van Ridley Scott. Maar dan dus op het water, met de Demeter als de Nostromo en Dracula als de alien. Of haalde Scott zijn inspiratie uit de gruwlijkheden die aan boord van de Demeter hebben plaatsgevonden? De cirkel lijkt rond…
Van Walachije naar Engeland
Daar waar we in Alien het verhaal beleven via voornamelijk actrice Sigourney Weaver als Ripley, is het in The Last Voyage of the Demeter acteur Corey Hawkins (BlacKkKlansman, Kong: Skull Island) die als Clemens het voortouw neemt. Deze in Roemenië aan lager wal geraakte dokter wil terug naar Engeland en weet werk aan boord van de Demeter te krijgen. Hij raakt bevriend met verstekelinge Anna (Aisling Franciosi (The Nightingale, Game of Thrones)) die zo haar eigen redenen heeft om Walachije te ontvluchten.
De – zeker in die tijd – bijgelovige bemanning van het schip ziet een donkere man aan boord al niet echt zitten, laat staan een vrouw. Kapitein Eliot (Liam Cunningham (Game of Thrones, Masters of the Universe: Revelation)) moet dan ook alle zeilen bijzetten om de vrede aan boord te bewaren. En dat is natuurlijk bijzonder lastig als er in de nacht gruwelijk aangevreten lijken gevonden worden en iedereen aan boord één voor één ten prooi valt aan een bovennatuurlijk, rondwarend monster.
The Last Voyage of the Demeter recensie – Nosferatu aan boord
Zoals je al aan de poster en in de trailer hebt kunnen zien, kiest regisseur Øvredal ervoor om de “Nosferatu”-versie van Dracula in zijn film te gebruiken. Je hebt in Daniels Dracul recensie kunnen lezen dat deze versie van de graaf uit de film Nosferatu, eine Symphonie des Grauens uit 1922 komt, waarbij de makers probeerden het auteursrecht van Bram Stoker te omzeilen. Ik ben daarom geen grote fan van de Nosferatu-versie.
Mijn favoriete incarnatie van de onsterfelijke vampier is die van Francis Ford Coppola uit Bram Stoker’s Dracula. Noem me een romanticus, maar ik vind het gegeven dat Vlad the Impaler zichzelf voor eeuwig vervloekt vanwege een verloren liefde iets bijzonder boeiends hebben. En hoewel Nicolas Cage als Dracula in Renfield zegt: “Don’t make it sexual!”, vind ik de combinatie van de macht van liefde en onsterfelijkheid zeer aantrekkelijk.
De man-als-monster
Dracula is wat mij betreft dan ook een boeiend verhaal over een man-als-monster. De Nosferatu/Dracula in The Last Voyage of the Demeter is echter bovenal een monster. Een apex roofdier dat door zijn reis verzwakt aan boord gekomen is en zich moet voeden om aan te sterken. De man Dracula is ver te zoeken en daarmee krijg je vooral een monsterfilm, waarin je van gruwelijke moord naar afgrijselijke slachting gaat en je je voornamelijk afvraagt wie van de spelers het al dan niet zal overleven.
Verwacht dus geen nieuwe inzichten over de persoon Dracula. Daar zit weinig diepgang. Wel wordt er iets verteld over de rol van de donkere man en de vrouw in de maatschappij van toen, wat reflecteert op onze huidige moderne wereld. Maar gelukkig niet prekerig en ook niet storend. Op het eind geeft de film nog wel een eigen draai aan het verhaal en je zou zelfs voorzichtig aan een vervolg kunnen denken.
The Last Voyage of the Demeter recensie – Prima Dracula-verhaal, maar geen hoogvlieger
Dan blijft de vraag over: wat vond je er nou van? En dat is “prima”. Voor liefhebbers van Dracula is dit bijna twee uur genieten van een sfeervolle vertelling over een stukje uit het verhaal waar we zo van houden. Waarbij ons geliefde monster echter wat karig uit de verf komt. De personages aan boord van de Demeter zullen je ook niet per se lang bijblijven, maar de horror van het geheel is goed. Øvredal houdt zich nergens in en laat – zoals gezegd – zien dat hij van Alien (en The Shining) houdt.
In 2020 was er al een fijne aflevering over de Demeter in de BBC/Netflix Dracula-serie en binnenkort zal Nosferatu van Robert Eggers (The Lighthouse, The Northman) verschijnen. The Last Voyage of the Demeter zal dan ook niet in mijn top 5 van beste Dracula-verfilmingen belanden, maar verdient zeker een plekje in je filmkast als je films over deze aartsvampier spaart. En zeker als het weer zo grauw blijft als de laatste dagen is hij de moeite waard om je ermee in de bioscoop te verschuilen!
The Last Voyage of the Demeter draait vanaf 10 augustus in de bioscoop. Bekijk hier de trailer:
Titel: The Last Voyage of the Demeter
Regisseur: André Øvredal
Acteurs: Corey Hawkins, Aisling Franciosi, Liam Cunningham, Javier Botet
Uitgever: WW Entertainment
Genre: Horror
Lees meer Modern Myths recensies!
© 2023-2024 Modern Myths / Beeldmateriaal: © WW Entertainment
Reactie plaatsen