The Witcher: Blood Origin recensie – Prequel van slechts vier afleveringen

In dit tijdperk van streamingdiensten is de vraag naar content enorm. In de strijd om abonnees probeert elke partij een zo’n groot mogelijk aanbod te leveren, waaronder ook veel sciencefiction, fantasy en horror. Maar kwantiteit gaat regelmatig ten koste van kwaliteit en zeker spin-offs van populaire shows weten vaak niet het bronmateriaal te evenaren. André had vakantie en kwam eindelijk toe aan The Witcher: Blood Origin, een voorbeeld van zo’n spin-off die niet helemaal uit de verf komt. Lees in zijn The Witcher: Blood Origin recensie waarom het bloed kruipt waar het niet gaan kan… 

Lees ook André’s The Witcher seizoen 3 recensie!

Nu fantasy het goed doet op televisie worden natuurlijk de televisierechten van zo’n beetje elke boekenreeks opgekocht. Als het ook maar iets wegheeft van een puntoor of een vleugje magie bevat, dan is het interessant. Maar wat nu als het einde van een reeks in zicht is? Prequels natuurlijk! Denk hierbij aan series als The Rings of Power, House of the Dragon en The Dark Crystal: Age of Resistance. Elke zichzelf respecterende fantasy-serie wil dus een prequel hebben.

Fantasy leent zich hier bij uitstek voor, vanwege de doorgaans behoorlijk extensieve wereldbouw. Met J.R.R. Tolkien als lichtend voorbeeld moet je toch minstens een era of drie aan geschiedenis hebben en een taal of twee ontwikkelen, nietwaar? Maar Andrzej Sapkowski (ontmoet hem op Erasmuscon 2024!) heeft in zijn The Witcher boekenserie niet heel veel achtergrondinformatie gegeven over bepaalde details, zoals bijvoorbeeld de “Conjunction”. Deze wereldveranderende gebeurtenis speelde zich meer dan duizend jaar voor het verhaal van Geralt van Rivia af, dus daar kunnen de schrijvers van The Witcher: Blood Origin flink hun creativiteit in kwijt. Toch…?

Op de vlucht voor je verleden

In Blood Origin maken we als eerste kennis met “The Lark” (Sophia Brown (The Capture, Beauty and the Beast)), een rondtrekkende bard die met haar liederen veel publiek trekt. Al snel laat ze zien dat ze ook haar mannetje staat tegen een aantal dronken elfen met losse handjes. The Lark blijkt dan ook in het verleden Éile te zijn, een hooggeplaatste krijger uit de Ravenclan van Pryshia.

Op de vlucht voor haar verleden wordt ze dan toch ingehaald en bevindt ze zich al snel in een cel met Fjall (Laurence O’Fuarain (Vikings, Game of Thrones)). Deze sterke krijger is in onmin gevallen bij zijn Xintreaanse Dog clan en verzuipt in zijn ellende. Na een aanslag blijken de elfenrijken in een groter gevaar te zijn dan de oorlog waarin ze al verwikkeld waren. Op weg om dit gevaar het hoofd te bieden, verzamelt het duo een groep gelijkgezinden om het kwaad te stoppen.

The Witcher: Blood Origin recensie – 1.200 jaar voor Geralt of Rivia

The Witcher: Blood Origin speelt zich 1.200 jaar voor het verhaal van Geralt of Rivia af. Er zijn nog geen mensen of monsters in beeld en er is zeker geen chaosmagie. De dwergen zijn op hun retour na de komst van de elven, wat behoorlijk wat wrijving met zich meebrengt. De wereld en samenleving worden prachtig in beeld gebracht. Elk elfenrijk dat gebouwd is op de resten van het dwergenrijk heeft zo zijn eigen stijl en de aankleding is – net als in de seizoenen van The Witcher – fenomenaal.

Helaas beslaat de serie maar vier afleveringen, terwijl de opzet van het verhaal niet onderdoet voor een epos als The Rings of Power. Hierdoor krijgen de personages niet de kans om goed uit de verf te komen. En dat zijn er nogal wat. Naast Éile en Fjall maken we kennis met Scian (Michelle Yeoh (Everything Everywhere All at Once, Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings)), de zwaardmoeder van Éile en de laatst overgeblevene van de Ghost clan. Dan is er de magiër Syndril die probeert zijn fout goed te maken met behulp van zijn magische tweeling Zacaré, terwijl haar geliefde “Brother Death” kennelijk gewoon een hekel heeft aan elfen. Hij schijnt ontzettend dodelijk te zijn met zijn hakmessen, maar veel meer als er twee keer eng mee zwaaien, zien we hem helaas niet doen.

Een eigen geschiedenis

De laatste krijger van de groep is de licht psychotische dwerg Meldof (Francesca Mills (Harlots, Zoolander 2)) met haar hamer Gwen. Iedereen krijgt een beetje expositie mee, maar het is niet genoeg om echt een band te vormen met de personages. Het plot is daarbij ook weinig verrassend en vinkt trouw alle hokjes aan die je kan verwachten van een fantasy-serie als Blood Origins.

Fans van de boeken en de games van The Witcher storen zich nog het meest aan de manier waarop de nieuwe geschiedenis die de filmmakers bedacht hebben in het verhaal wordt gebracht. Deze ontwikkelingen voegen iets toe aan het ontstaan van de Heksers en wat schrijver Sapkowski ons daar tot nu toe over heeft verteld in zijn boeken. De vraag is dan altijd: was dat nodig en voegt het iets interessants toe aan de bestaande “lore”? Helaas weet Blood Origin de fans daarin niet te overtuigen.

The Witcher: Blood Origin recensie – Is alle kritiek terecht?

Is alle kritiek die de serie krijgt dan ook terecht? In mijn ogen niet helemaal; de serie heeft wel zijn momenten met goede vechtscènes en humor die vaak werkt. Uiteindelijk zijn er ook een aantal leuke aanknopingspunten met The Witcher. En dat in vier afleveringen, terwijl The Wheel of Time er acht had en er nog minder mee deed! En die krijgt zelfs een tweede seizoen dat binnenkort verschijnt…

The Witcher: Blood Origin streamt nu op Netflix. Bekijk hier de trailer:

Titel: The Witcher: Blood Origin
Regisseurs: Vicky Jewson, Sarah O’Gorman
Acteurs: Sophia Brown, Laurence O’Fuarain, Michelle Yeoh, Francesca Mills
Uitgever: Netflix
Genre: Fantasy

Lees meer Modern Myths-recensies!